Rozdział XV

            Blondynka szła polną drogą, brodząc w śniegu. Niebo pokrywały czarne kłębiące się chmury. Dosłownie czarne, słońce nie miało szans, żeby się przez nie przebić. Kroczyła wyprostowana z uniesioną głowa nie patrząc pod nogi ani na boki. Wokół niej było cicho, aż za cicho. Żadnych odgłosów wiatru czy śniegu uginającego się pod nią.

Zbliżała się do lasu. Wiedziała, że tam będzie ciemno. Czarno jak w nocy, pomimo czwartej po południu.

            Nie chciała tam iść. Nie chciała w ogóle zbliżać się do tego miejsca. Czuła, że tam nie będzie bezpiecznie. Czuła śmierć. Ból. Próbowała zawrócić. Próbowała, ale coś jej nie pozwalało. Dziewczyna praktycznie nie znała tego miejsca, pierwszy raz szła ta drogą i miała nadzieje, że więcej nie pójdzie. Chciała się sprzeciwić swoim myślą. kłuciła się sama z sobą, bynajmniej tak się jej wydawało.

Jakiś głos w głowie mówił jej aby szła dalej, by wykonywała wszystkie jego polecenia. Ale Magda czuła strach, panicznie się bała tego co ma robić. Krzyczała na siebie w myślach, że się boi, że nie chce tam iść, ale głos jej kazał. A ona pomimo sprzeciwu szła. Nie miała władzy nad nogami. Robiła wszystko co kazał jej głos w jej głowie, mimo, że nie chciała.

            Weszła w las i było tak jak myślała, ciemno jak w nocy. Nic nie widziała, ale nogi niosły ja dalej. I o dziwo nie uderzyła w żadne drzewo.

Nagle się zatrzymała i zaczęła widzieć. Z ostrością jakiej nigdy nie doznała. Stała na czymś w rodzaju polany przykrytej baldachimem z koron wysokich drzew. Widziała zarys kory na drzewach, nawet tych po drugiej stronie polany. Widziała dwa wielkie ptaki na dwóch różnych roślinach. Widziała je pomimo ich czarnego ubarwienia na czarnym tle gałęzi drzew na których siedziały. To było wspaniałe uczucie mieć taki wzrok, ale zarazem przerażające.

- Posługujesz się dziewczyną? To śmieszne – usłyszała w swoich uszach chrapliwy donośny głos, zdający dochodzić z każdego zakątka polany.

            Nagle z drugiej strony za drzewa wyszła wysoka zakapturzona postać. Na sobie miała długi za kostki purpurowy płaszcz z wielkim kapturem. Podniosła blade ręce, aby go zdjąć. Magda ujrzała bladziutka twarz Agaty. Boże Agata! Dziewczyno uciekaj! Uciekaj! Krzyczała dopóki nie zdała sobie sprawy, że nie wydaje z siebie żadnych odgłosów. Mogła tak tylko krzyczeć w myślach. I krzyczała przerażona z nadzieją, że może jednak wyrwie się choć jeden dźwięk.

- Widzę, że nie jesteś nic lepszy – powiedziała. Jej głos był trochę zachrypnięty, ale przynajmniej normalny, a nie jak Agaty.

- Mylisz się. – powiedziała brunetka męskim głosem – Ja pokazuje ci moją nową broń.

- Broń?

- Tak. Wiesz kim ona jest? – ale nie dała dokończyć dziewczyna sama dokończyła a Magda już znała odpowiedź – Jest czarownicą. Bardzo potężną. Obawiam się nawet, że bardziej niż ja. Ale skoro mam ją w swojej drużynie nie mam się czym przejmować. A ty ciesz się tą swoją Łowczynią póki możesz, bo jak z nią skończę, to nawet ty jej nie rozpoznasz! – zaśmiała się a głos rozchodził się po całej dolinie.

- Wiesz, nie jesteś zbyt skromny. A to bardzo nie ładnie.– mówiła blondynka – Ta dziewczyna potrafi więcej niż ci się wydaje, a to wszystko przez ciebie. – dodała po chwili.

- Więc to prawda co mówią inne wampiry? – zapytał męski głos dochodzący z ust ciemnowłosej.

-Hymm… a nawet jeśli?  Może cie zniszczyć twoją mocą. Wystarczy, że ja w sobie odnajdzie. A uwierz mi, że jest na dobrej drodze. Teraz się boisz?

-Ja? Blondasku, ja?

- Coś widzę, że ta rozmowa nie ma sensu.

            Magda odwróciła się i wyszła z polany. Szła pomimo, że traciła przytomność. Już nie dawała rady, a szła dalej.

Nie będziesz pamiętać nic oprócz Agaty. Usłyszała w swojej głowie.

Ale ja chce pamiętać. Sprzeczała się sama z sobą, bynajmniej tak myślała.

Nie będziesz. Zapamiętasz tylko, że Agata jest strasznie potężną czarownicą.

Nie! Chce pa…

Ale nie będziesz!

            Nawet nie wie kiedy, ale znalazła się swoim pokoju. Coś kazało jej usiąść.

Poczuła się  wolna, pusta, a zarazem pełna w środku. Padła na poduszki.

            Ania otworzyła powieki. Stała nad nią jej mama z telefonem przy uchu.

Dziewczyna usiadła szybko. Jej rodzicielka rozłączyła połączenie i przytuliła swoją córkę.

- Wszystko w porządku?

- Tak, jest dobrze. Po prostu zasnęłam.

- Zemdlałaś, a nie zasnęłaś! – krzyknęła Iza stojąca za jej matką.

- Ale już jest dobrze.

- To na pewno od tego, że nie zjadłaś śniadania, a zupy też tyle co kot napłakał – wołała pani Irwin.

- Tak, chyba masz racje. – kobieta spojrzała na córkę zdziwiona. Pierwszy raz przyznała jej racje w kwestii jedzenia.

- To ja pójdę zrobić gofry – wstała i wyszła.

             Iza spojrzała pytająco na dziewczynę. Do pokoju weszła również Martyna. stały i patrzały na Anie podejrzliwie.

- Wiem co wydarzyło się u ciebie w domu, Iza.


  Przedstawiam kolejny rozdział :) Zdecydowanie nie należy do najlepszych, ale taki zły też chyba nie jest ( bynajmniej według mnie, oceńcie sami:D) Ten jest krótki, ale możecie być pewni, że w następnym dużo się dzieje *.*