Rozdział XIII

  

             - Cicho! Spokojnie – uciszały ją dziewczyny

Czuć było lekki podmuch wiatru, ale okno i drzwi były zamknięte. Były tu tylko one. Jednak czuć było zimno i jakby czyjąś obecność. Ktoś je obserwował. Manipulował nimi. Zmuszał do mówienia rzeczy o których nie maja pojęcia. Ktoś tu był i wiedział o nich wszystko.

– Uspokój się, nikogo tu nie ma – i nagle huknęły drzwi. Stanęła w nich mama Ani z nożem i ogórkiem w rękach. Jej mina mówiła sama przez sie. Była wystraszona.

- Boże, co się stało? Czemu tak krzyczysz, moja droga?

- Nic się nie stało, mamo. Zobaczyła pająka.

- Pająka? Przecież sprzątałam tu dziś.

- Mamo…! Ile razy mam ci…

- Jak to robactwo szybko wraca – mówiła jakby nie usłyszała protestu swojej córki na temat „sprzątania” w jej pokoju.

- Pająki nie są… - zaczęła Magda, ale urwała. To w istocie nie była najlepszy moment  na pouczanie starszej osoby, że pająki nie należą do grupy robaków.

- Może mają jakieś gniazdo – kontynuowała pani Irwin – Hmm. No trudno. Wypiłyście już kakao?

- Nie, jeszcze nie.

- Jak wypijecie zanieście kubki na duł. – rozkazała i wyszła.

- Ania mnie nie dotknął pająk – zaczęła Martyna.

- wiem, to byłam ja. – odpowiedziała jej. Kłamstwo to jedyne rozwiązanie w tej sytuacji. Zdaje się, że Iza z Magdą uwierzyły.

- Ale to było zimne… - sprzeczała się dalej niebieskooka.

-  Przecież ja mam zimne dłonie! Już dość, dobrze!? – powiedziała dobitnie i Marti już się nie odzywała. Trzymała się tylko za ramię, gdzie rzekomo dotknęła ją Ania.

- Wiecie co? – przerwała cisze blondynka, żeby już nie myśleć o tym dziwnym wydarzeniu – Teraz już wierze w te nadprzyrodzone moce agaty. Wierze dosłownie we wszystko, wampiry, wilkołaki. Jestem przekonana, że one istnieją.

– No właśnie co do agaty – odezwała się Ania, podeszła do szafy w której trzymała biżuterie i przesunęła ją. Pod szafa była dziura, a w niej pełno starych pożółkłych książek. Wyciągnęła jedna i podeszła do dziewczyn. – Przypuszczam, że jest czarownicą z dziedziny czarnej magii. – dziewczyny otworzyły buzie – Tu pisze – wskazała na książkę – Że czarownice uprawiające białą magie zazwyczaj potrafią tylko leczyć ludzi ziołami, tylko nieliczne porozumiewają się z duchami. Jeżeli któraś posiada taką księgę, a jest ich bardzo mało, to morze rzucać zaklęcia. Ale to nic takiego – powiedziała widząc miny koleżanek – Nawet nieobdarzeni mocami mogą to robić, ale musza wierzyć i mieć jakikolwiek kontakt z magicznymi stworzeniami.

– Jaki kontakt masz na myśli? – zapytała przestraszona Martyna.

– No… jakby to wytłumaczyć? Trzeba być ugryzionym przez wampira, albo wilkołaka. Można tez być opętanym przez duchy czy demony.

– Okej. Ale czemu Agata jest złą czarownicą? Przecież ona jest spokojna, miła i w ogóle – spytała Iza.

– To nie zależy od charakteru, to dar cie wybiera. Nawet geny nie maja nic do gadania. Agata bez problemu będzie rzucać zaklęcia, pewnie jest potężniejsza niż wampiry czy demony. Przez to, że ma w sobie trochę zła może szybko stanąć po jego stronie. A wydaje mi się, że należy do tych silnych czarownic skoro przepowiada przyszłość w wieku siedemnastu lat. W księdze piszą, że im szybciej pojawia się moc tym potężniejszy czarodziej.

– Ale… czy to oznacza, że jest naszym wrogiem?

– Nie! Jak już zauważyłyście jest dobra, a bynajmniej ma taki charakter, więc myślę, że będzie potrafiła wybrać właściwą drogę.

– Ojejciu – odezwała się Marti – Trzeba jej to powiedzieć.

– Tak, ale… - zaczęła Magda – Ania czy to księga zaklęć? 

- Tak. Jedna z siedmiu najbardziej kompletnych – powiedziała dumnie – Napisane SA jeszcze inne, ale z błędami albo bez niektórych zaklęć. Te pierwsze siedem napisały najprawdopodobniej pierwsze siedem czarownic. A siódemka to magiczna liczba – uśmiechnęła się.

– O wow! – powiedziały na raz dziewczyny.

– Jak udało ci się ją zdobyć? –spytała Magda.

– Po walce z tym potężnym wampirem – zaczęła – W czasie walki upuścił torbę. Kiedy już zdjęłam pierścień z jago palca, poszłam zobaczyć co w niej było. No i znalazłam tą księgę i jeszcze parę innych – spojrzała w kierunku swojej szafy z biżuterią.

– Jakie jeszcze znalazłaś księgi? – zapytała ponownie Magda głosem kompletnie do niej nie pasującym. Takim gardłowym, ochrypłym. Tonem z nutą złości.

– Hymm… Zbiór Demonów Świata, - mówiła nie zauważając zmiany głosu u koleżanki – Pierwsza Księga Wampirów, jakąś księgę o duchach, ale nie jestem w stanie odczytać tytułu. Było też pełno zapisanych pergaminów, ale nie mogę ich zrozumieć, bo są zapisane w jakimś innym języku, coś w stylu łaciny albo grecji.

– Łacińska krew zabójcy, moja krew! – z ust blondynki okryły krzyk.

–Co!?

            Oczy ich koleżanki zblakły. Zamknęła powieki, a kiedy je otworzyła, nie było w nich tęczówek ani źrenic. Patrzyła na nie, o ile to możliwe, samymi białkami. Marti wyrwał się cichy pisk, Iza odsunęła się od drobniutkiej koleżanki. Ta wyszczerzyła zęby, jakby chciała warknąć i gwałtownie odwróciła twarz w kierunku okna. Siedziała tam olbrzymie sroka, która identycznie jak Magda miała białe oczy. Wpatrywała się ślepo w dziurę w podłodze, gdzie nazwy stała szafka. Która w tym momencie się przesuwała po panelach w kierunku okna, ale żadna dziewczyna nie mogła się ruszać, były jak sparaliżowane. Ptak spojrzała swoimi obrzydliwie białymi oczami prosto w Ani. Otworzył dziób, w tym samym momencie szafa uderzyła w ścianę. Wszystkie spojrzały w tamta stronę, a kiedy ich oczy skierowały się powrotem na ptaka, go już nie było. Nagle rozległ się rumot. To Magda zemdlała. Leżała na podłodze obejmując księgę zaklęć.

            Dochodziła już ósma wieczorem, kiedy Magda zaczęła otwierać oczy. Ania, Iza i Martyna pochyliły się nad nią. Była tak blada. Jaj twarz  prawie zlewała się z białą pościelą na której leżała.

– Co się ze mną stało?! – zaczęła krzyczeć – Widziałam pełno krwi! Małe dzieci leżały zakrwawione! I… i ja też leżałam we krwi, wszystko mnie bolało…! – z jej szarych oczu pociekły wielkie łzy.

– Cii, spokojnie – pocieszała ją Iza.

 – Prawdopodobnie zostałaś opętana.

– Co!?

 – Poczekaj – kontynuowała Ania – Niestety nie wiemy jak długo i przez kogo. Dlatego musisz nam powiedzieć co pamiętasz y naszej rozmowy.

– Wszystko! – zaczęła, ale szybko przerwała – Chociaż… opowiedziałaś swoją historie, potem ktoś napisał przysięgę i podpisałam już gotową, wtedy zgasło światło. Następnie powiedziałam, że wierze Agacie, ty powiedziałaś co o niej myślisz. Ja spytałam się czy to księga zaklęć, a ty powiedziałaś, że tak i… o Boże! Ale ja tu byłam! Wszystko widziałam! Naprawdę widziałam wszystko. A potem zobaczyłam te dzieci. – rozpłakała się.  Nie szło jej już uspokoić. Łzy spływały po jej policzkach potokiem.

            Dziewczyny zaczęły przytulać zapłakana blondynkę, a Ania w tym czasie nie wzruszenie wertowała jakąś stara zieloną księgę. To już nie była księga zaklęć. Tamta była wielka brązowa i jakby owłosiona z złotym obramowaniem okładki. Ta jest nieco mniejsza, zgniło zielona i z grubą twardą okładką.  Srebne litery głosiły Pierwsza Księga Wampirów. Było w niej opisane jak stać się wampirem, jak czepią one moc, co daje im krew i jeszcze więcej ciekawostek. Ale nie mogła znaleźć nic o opętaniu. Pisało tylko, iż wszystkie wampiry mogą to robić, ale nie wszystkie o tym wiedzą. Niestety poza tym nic nie było, żadnego wyjaśnienia jak to konkretnie działa.

– Cholera! – krzyknęła wreszcie – Noc tu nie ma, kompletnie! Niech to szlak!

– A Internet? – zaproponowała Iza.

– Można zobaczyć, ale wątpię, żeby było to wytłumaczone jakoś dokładniej.

 – A te luźne kartki?

– Co? A te – dodała rozumiejąc, że chodzi o notatki, które znalazła razem z książkami. – Są w dziwnym języku i trochę wyblakły.

 – A od czego są internetowe słowniki? – odezwała się Martyna otwierając laptopa i szczerząc się do Izy.

- Jeżeli to łacina musicie szukać czegoś z „lamia” – dodała po chwili, wszystkie zrozumiały, że to musi oznaczać „wampir” i wzięły się do pracy.

            Jak na złość co chwila pojawiało się to słowo. A to ile ich było w jakimś dziwnym mieście, a to skąd przywędrowały do zamku o jakiejś dziwnej nazwie.

– Znowu znalazłam – odezwała się Magda, znużonym głosem. Jej oczy wciąż były podkrążone od płaczu. – Zobacz co znaczy „lamia et potestates” – Martyna po raz kolejny podeszła do biurka.

– „Wampiry i ich moce” – powiedziała równie sennie.

            Blondynka odłożyła pożółkłą kartkę na całkiem spory stos już sprawdzonych i wróciła do dalszych poszukiwań. Kiedy nagle krzyknęła.

– Wampiry i ich moce! – dziewczyny spojrzały na nią zdziwione – Skoro opętanie jest ich mocą to coś tu może być – powrotem chwyciła niedawno odłożoną kartkę i zaczęła wymieniać – Morsus.

- Latanie – odezwała się Martyna.

- Commutationis in animalibus.

- Zamiana w zwierzęta.

-Excedentem vires, agilitas, et velocitatis. Oby to nie było to, bo nie ma o tym za wiele.

- Nie to  nie to – uspokoiła ją Marti - Nadludzka siła, zwinność i szybkość.

-Possessione.

- Tak! Nareszcie to, to!

– Dzięki Bogu, bo już mam dość. To dyktuję…

            Siedziały we czwórkę na łóżku a po środku spoczywała kartka, na którą przetłumaczone były słowa ze starej notatki. 

– A więc – zaczęła Ania  - Wiemy, że im potężniejszy wampir tym lepsze opętanie. Ale, żeby to zrobić i tak trzeba być potężnym. Czyli jesteśmy w kropce. Bo jeśli były przerwy to był słabym wampirem, ale jeśli nasze podejrzenia co do sroki są trafne to jednak jest potężny. Boże, jakie to skomplikowane!

– No i wiemy, że mogą wystąpić skutki uboczne. Na szczęście wydają się przyjazne – powiedziała Iza szeroko uśmiechając się do Magdy.

– Tak, gdyby przez to wampiry nie wyczuwały u ciebie krwi, albo ty byś ich wyczuwała to wyszło by ci to na dobre – zwróciła się do blondynki Martyna.

 – Ale są też złe strony – zaczęła szarooka – Teraz łatwiej będzie mnie opętać, bo zamiast krwi wyczuwać będą słaby mózg.

– No tak – uśmiech zszedł z twarzy niebieskookiej.

– No dobrze – odezwała się Ania – Na chwile obecna wiemy wszystko co możliwe. – wyjrzała przez okno. Okolice całkowicie pokrywała czerń – Powinnyście wracać do domu. Ale nigdzie się nie zatrzymujcie i naprawdę nie obrażę się jeśli złamiecie po drodze  parę przepisów drogowych.

            Dziewczyny uśmiechnęły się. Wzięły ze sobą już puste kubki po kakao, które opróżniły podczas poszukiwań lamia i zeszły na dół. Pożegnały się z panią Irwin i małym Kamilem, który rozdawał buziaki, i wyszły.

            Iza odwiozła Martynę i Magdę i pojechała do domu. W salonie na kanapie leżała jej mama wraz z tatą. Telewizor był ustawiony na cały regulator. A w pokoju unosił się zapach krwi ,ale go zignorowała, bo myślała, że po dzisiejszym dniu jest przewrażliwiona. Dziewczyna myśląc, iż śpią poszła do swojego pokoju.

Hej :) przybywam z kolejnym rozdziałem. Nie należy do najciekawszych, ale mam nadzieje, że się spodobał =D
  Druga sprawa... obchodzimy dziś coś w stylu 2 urodzin xD mamy już 2000 wyświetleń, jesteście kochane *.* nawet nie zauważyłam kiedy to się stało...!